Kiedy świat pędzi jak szalony – zwolnij świat

Wiele myśli każdego dnia przewija się przez moją głowę. Wiele cennych (nawet) i prawdziwie odkrywczych myśli w niej gości. Czasami budują mnie na nowo, czasami prowadzą nad przepaścią. Zawsze te myśli przelatywały gdzieś nade mną. Oczywiście, pozostawiały ślad i zmieniały spojrzenie, ale na krótko. Bo pamięć jest ulotna.

Dlatego od kilku tygodni codziennie spisuję swoje cenne wnioski minionego dnia. I przynosi mi to wiele dobrego. Sama myśl w głowie nie wymaga skonkretyzowania. Ale inaczej jest z myślą, którą przelewasz na papier. Tu się nad nią pochylasz, ubierasz we właściwe słowa, odrzucasz to, co zbędne po to, aby spisać esencję. I to jest magia.

Nie czytałam jeszcze swoich spisanych wcześniej myśli, choć pewnie będą one dla mnie cenne za jakiś czas, gdy znów wszystko się zmieni. Ale sam fakt podjęcia decyzji o tym, co będzie zapisane na czystej kartce powoduje, że mój umysł dokonuje wyboru. Nie gromadzi wszystkiego, tylko wybiera to, co może mu się przydać na później. I to cenię najbardziej.

Odkryłam, że pielęgnowanie tego nawyku jest dla mnie ważne. Dystansuje mnie do niektórych spraw, a do niektórych przybliża. Pozwala wrócić po całym dniu do jego świtu, i przeżyć go od nowa, być może zmienić to, co z perspektywy czasu uważam za porażkę. Albo pielęgnować swoje dobre wybory. Jakakolwiek refleksja – pozytywna czy nie – jest mi potrzebna. Aby zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad tym, jak przeżyłam dany mi dzień.

Pamiętam, jak kiedyś w podróży gdzieś do czarnej, mało komercyjnej części Afryki, roniłam łzy nad „biednymi” ludźmi bez murowanych domów, bez bieżącej wody, bez obuwia i wszystkich tych dóbr doczesnych, które w moim świecie nadają status godnego życia. Trudno mi było zaakceptować fakt, że można żyć inaczej i być szczęśliwym. Trudno mi było zrozumieć, że kontakt z ziemią, oceanem i tym wszystkim, co każdy z nas ma w dostatku, wystarczy do tego, żeby budzić się codziennie rano z szerokim uśmiechem na twarzy.

Czas zrobił swoje i role się odwróciły, gdy zrozumiałam, że to oni powinni płakać nade mną.

Nie doceniamy tego, co mamy. A wystarczy tak niewiele… Czasami wystarczy podnieść głowę do góry i spojrzeć w niebo, by dostrzec bezkres. Niebo jest dostępne dla wszystkich, a tak niewielu z jego dobrodziejstw korzysta. Ograniczeni przez sufity i dachy wpatrujemy się wprost pod nogi z modlitwą na ustach, żeby tylko się nie potknąć.

Więc staram się docenić to, co mam w swojej dyspozycji. Wychwalam w myślach gałązkę dzikiej wiśni rosnącej za oknem, pokrytej łzami deszczu. Pozdrawiam sikorkę, demonstrującą przede mną swoją wolność. Wdycham zimowe powietrze, od którego świat wiruje. Wypatruję swojego odbicia w wiernych psich oczach.
Szczególnie wtedy, kiedy – wydawałoby się – świat się wali, warto dostrzec, że świat ma się świetnie. A to, co się wali, to nasze schematy głęboko zakotwiczone w głowie od wczesnych lat dziecięcych. Dziś pozwalam na to, aby ten stereotyp runął. Łatwe…? Za nic w świecie. Okupione żalem, wyrzutami i zawsze czyjąś winą. Rzecz w tym, żeby i temu odpuścić.

Ktoś mądry kiedyś powiedział, żeby nie przywiązywać się do niczego: do ludzi, do miejsca, do przedmiotów. I miał rację. A kiedy już wszystko stracisz i przypomnisz sobie moje słowa – spójrz w niebo. Ono było, jest i zawsze będzie.

Zawsze ciągnęło mnie do ciszy, do lasu, do spokoju. Wszelkie kłótnie wysysają ze mnie energię. Głośne rozmowy przyprawiają o zawrót głowy. W ogóle słowa, ich nadmiar; słowa wypowiadane szybko, w pośpiechu, bez namysłu; słowa, których później żałujemy – zabierają spokój.

Kiedyś na sawannie wśród dzikich zwierząt, doświadczyłam olśnienia, że człowiek jest tylko małą częścią wszechświata. Że tak naprawdę jest gościem na ziemi, należącej do antylop i żyraf. W takiej chwili każde słowo jest zbędne.

W Europie, w zabetonowanym fragmencie tej dziewiczej ziemi, roli natury w ludzkim życiu nie dostrzega się. Tu wszystko poddane jest człowiekowi. I gdy ostatnio odkryłam w ogrodzie gniazdo jeży, aż mi dech zaparło. Zwinięte w kłębek, spokojnie oddychające, nakryte grubą warstwą jesiennych liści, malutkie jeżyki. Znów magia. I tak blisko mnie.

Od kilkunastu dni zatem dostarczam sobie codzienną porcję ciszy. Bez względu na pogodę i krótki dzień. Siadam na dywanie vis-a-vis przeszklonej ściany na ogród, i z tą zimową zielenią w umyśle zamykam oczy. Codziennie od kilkunastu dni przez 15 minut dziennie sobie milczę. Codziennie w tej samej pozycji walczę z pokusą odgarnięcia kosmyków włosów z twarzy. To nic-nie-robienie w świecie pełnym celów i zadań, w świecie wiecznych korków i czerwonych świateł, jest moją najcenniejszą chwilą dnia. I choć nie jest łatwo (…bo nie jest! Sam spróbuj, a przekonasz się o czym mówię…), to codziennie, niezmiennie siadam na dywanie i zamykam oczy.

Ta walka z pokusami, być może bardzo drobnymi powoduje, że buduję swoją silną wolę. Buduję „mięsień” silnej woli. Głęboko wierzę, że być może kiedyś, ten „mięsień” będzie na tyle silny, aby pokonać znacznie większe szczyty mojego życia.