DROGA DO CELU – 3 NAJCENNIEJSZE POZIOMY

Już sama wiedza, że przede mną trudne chwile, daje mi poczucie tego, że moje reakcje są całkiem w porządku. Jakie reakcje? Różne, bo to zależy od sytuacji. Ale szereg pytań pojawia mi się w głowie: co teraz? Jak sobie poradzisz? Jaki masz plan (podczas gdy żadnego planu w głowie nie mam…) i moje „ulubione”: Ty? I naprawdę wierzysz, że sobie poradzisz?

Nie jest to proste, ale zrozumienie, że jest to normalna kolej rzeczy, pomaga. Że zwątpienie w siebie i własne możliwości jest normalną sprawą. Z drugiej strony, wolę chyba nawet te pytania, przez które nie łatwo się przebić i wyjść na prostą, niż ich brak i przejazd przez życie czołgiem.

Tak długo, jak długo będzie trwał ten stan, tak długo nie przejdę do kolejnego etapu. Do wyjścia z dołka. I wiedząc to, jakoś mi łatwiej. Więc nie na wszystkie pytania sobie odpowiadam, bo na większość nie mam odpowiedzi, ale przechodzę dalej. Tak trochę na siłę, ale nie trwam w tym stanie ofiary. Bo wiem, że kolejne etapy będą już dla mnie łatwiejsze.

Niczego nie przyspieszę. Daję sobie czas na to, co teraz się dzieje wokół mnie, więc koncentruję się na sprawach bardzo przyziemnych. Dlatego gotuję obiad, robię zakupy, czytam książkę i wszystko to w silnym skupieniu. Staram się tej czynności, którą wykonuję w danej chwili, poświęcić maksymalnie dużo swojej uwagi. Odsuwam wtedy telefon, nie rozpraszam myśli. Nawet… chyba nawet wtedy nie myślę. Nie chcę myśleć. Uważam, że mój umysł w wielu sprawach mnie blokuje i dlatego wolę wykorzystywać swój umysł wtedy, gdy jest mi potrzebny do myślenia. Ale nie zawsze jest mi potrzebny i w tym momencie daję mu odpocząć.

Taki stan wyciszenia nie jest prosty do utrzymania na dłuższą metę, ale trening czyni mistrza. I można to zrobić. Dlatego też, gdy nie chcę już myśleć, a myśli same mnie nachodzą, to zadaję sobie jedno pytanie. Ciekawe jaka myśl pierwsza przyjdzie mi do głowy? Czy będzie ona pozytywna? (nieee, nigdy nie jest pozytywna w tym stanie…). I już samo wyczekiwanie na nią powoduje, że nie przychodzi tak szybko. Pojawia się wtedy, gdy ja znów na chwilę tracę swoją uważność. Ale gdy już przyjdzie, to nie oceniam jej. Nie krytykuję siebie za rodzenie takich czarnych myśli. Po prostu oglądam ją z zewnątrz i oczekuję na następną myśl.

Dla mnie ten stan to prawdziwe odkrycie. Tak mocno w swoim życiu opierałam się na intelekcie, że zawsze był on dla mnie największą wartością świata. Aż w pewnej chwili zobaczyłam, że czasami blokuje moje działania i znacząco wydłuża drogę dojścia do celu. Czasami nawet skutecznie ją uniemożliwia. To mój umysł, mój mózg powoduje, że tracę zdolność do odczuwania i patrzenia sercem. Tracę swoją najcenniejszą w świecie intuicję.

Dopiero gdy wyciszę umysł, to dam przestrzeń swoim prawdziwym pragnieniom. Dopiero wtedy jestem w stanie poczuć czego chcę tak naprawdę. I co jest dla mnie dobre.

Mój umysł używany stale, w dzień i w nocy, w każdej sekundzie mojego życia, często pracujący ze spotęgowaną mocą, po wielu latach nieprzerwalnego użytkowania po prostu chce odpocząć. I dopiero wtedy, gdy mu to zapewnię, przychodzą do mnie najlepsze pomysły.

Ale nie naciskam kiedy ma się to stać. Nie wymuszam, że już teraz właśnie powinno przyjść rozwiązanie. Po prostu czekam.

Mój mąż uważa, że to mało praktyczne. Że lepiej jest spojrzeć na sytuację z rzeczywistego punktu widzenia, albo nawet spojrzeć na nią pesymistycznie i miło się rozczarować na końcu. Pewnie, też tak bym chciała. Bo cenię sobie zdrowy rozsądek, cenię sobie określenie wszystkich za i wszystkich przeciw. Ale mimo wszystko mam w sobie jakąś ufność, że wszystko jest po coś. Więc moje pozytywne nastawienie nie jest efektem braku odpowiedzialności.

Straciłam pracę? Świetnie! Będzie dobrze!

Nie takie pozytywne (czyt. nieodpowiedzialne) nastawienie mam na myśli.

Mówię o tym, że ta moja ufność wiedzie przez wiarę, że to wszystko, co mnie spotyka w życiu, jest dla mnie dobre. Że gdzieś na końcu tej sprawy czeka mnie pozytywne zakończenie.

Jak się cofnę w czasie i przywołam w myślach swoje (i cudze) porażki, które wydawały się końcem świata w momencie, w którym się zdarzyły, to zawsze z perspektywy czasu widzę, że ma to swoje dobre zakończenie. Serio.

Moja mama i rozwód… Dawniej koniec świata. A teraz odkrywa takie wartości życia, których wcześniej nie znała. Rezultat? Uśmiechnięta, starsza kobieta, ceniąca spokój życia nade wszystko.

Kaśka, koleżanka. Rozwód zrujnował ją od środka. I trójka małych dzieci, nad którą opieka to nie bułka z masłem. Wyprowadziła się, wzięła kredyt, kupiła mieszkanie, stanęła na nogi. Dziś powrót do przeszłości jest już historią, którą mimo wszystko pielęgnuje. Chce pamiętać. Przeszła przez ten etap, zaakceptowała go i to, jak urosła w siłę, rodzi mój podziw. Dziś – kobieta niezależna, silna, mądra, kochana, dobra. Matka i żona. W pełni szczęśliwa. Spełniona.

Ja i choroba. Zmiana wszystkiego: życia, jedzenia, pracy, organizacji czasu. Mając wcześniejsze doświadczenia i zdolność obserwacji wiem już, że to nie koniec świata. Wiem, że to jego początek. Początek czegoś pięknego, choć rodzony w bólach. Tylko za nic na świecie nie mogę oceniać tego stanu rzeczy dziś. Bo ten stan rzeczy jeszcze się nie skończył. Ocenię więc, jak emocje miną, jak kurz opadnie, jak czas zrobi swoje.

Jak wygląda zatem moja droga do celu?

Wniosek mam jeden. Im trudniejsza droga, tym cenniejszy rezultat.

A jaka jest Twoja droga?